3 ARALIK DÜNYA(NIN) ENGELLİLER GÜNÜ OLDU KORONAYLA    

Değerli okurlarım, şimdiye kadar hep “3 Aralık Dünya Engelliler Günü” denirdi ya!.. Bütün engelliler 364 gün neyi yaşıyorlarsa 365. günde de yaşamlarını sınırlandıran engelleri aşmayla ilgili bitmek tükenmek bilmeyen mücadelelerini sürdürürlerken, temsil makamında olanlar güne dair kalıplaşmış mesajlarını yayınlardı. Bazıları da neyi kutladıklarının BİLE farkına varmadan Engelliler Günü kutlama mesajları yayınlarlardı.     
İlk defa belki bugün “3 Aralık kelimenin tam mânâsıyla Dünya(nın) Engelliler Günü oldu.  Neden?   Çünkü bütün dünya bir yıla yaklaşan bir süredir Covid-19 virüsünün yarattığı görünmez engellerden dolayı engelli konumunu yaşıyor.
İşte meselâ ben 65 yaş üstü engellemeleri yaşayan aynı grup mensupları gibi bir engelliyim. 20 yaş altı grupla ne farkım kaldı bu konuda dersem hiç!
Çocuklarımız evimize girebiliyorlar mı, hayır!.. Torunlarımızı bağrımıza basabiliyor muyuz? Hayır. Komşuluk ilişkileri derseniz hak getire… Misafirlik yok, düğün yapamıyorsunuz, mevlid okutamıyorsunuz cenazenizi istediğiniz gibi kaldıramıyorsunuz… Şimdi bu durumda dünyaya engelli dünya denmez de ne denir ki!
Hoş hemen bazı dostlarımız yazdıklarıma itiraz edeceklerdir:
-İyi ama, covid-19’un çaresi bulununca bu engeller kalkacaktır. Dünya yeniden normale dönecektir!.. Ben de bu durumda derim ki;
-İyi ama, Covid-19’un alıp götürdüğü canların geride bıraktığı yarım hayatlar engelini kim kaldıracaktır, ya da ortadan kaldırmak mümkün olacak mıdır?
Hep slogan şeklinde söylenen, sıkça tekrarlanan bundan dolayı da ciddiyetini kaybettiği için engelli insanımızı rahatsız eden “Her insan bir engelli adayıdır!” kalıp sözü belki bu kadar hayatın içinde yer bulmamıştı…
Genel ekonmiyle ilgili yaşananları bir yana koyarak size sadece İzmir’den örnek vermek isterim: Karşıyaka’da kaç iş yeri kaç kez el değiştirdi saymayı unuttuk bile!.. Her değişimde kiralanan iş yerleri kısa sürede bir başka kiracıya devrediveriyor yerini. Neden? Çünkü Covid-19 engelinin sebep olduğu, dengesini kaybeden ekonomik ortamın oluşturduğu sayısız engel var. Bu durum hem ülkemiz hem de dünyanın genelinde böyle. Bunların aile içine yansımalarını, yarattığı sarsıntılar ve yıkımları yaşayanlar biliyorlar… Ocağa konan her tencere kaynıyor da  içinde ne kaynıyor dışarıdan bilinmiyor…
Velhasıl bu sene 3 Aralık tam mânâsıyla Dünya(nın) Engelliler Günü oldu… Bunca sıkıntı içerisinde bile yine de hayata karşı durmak ve yaşama gücücnü kaybetmemek için basından ve yakın çevremden derlediğim engelli yaşantılarından örnekler sunmak istiyorum siz değerli okurlarıma:
                  TURAN HANÇERLİ; Türkiye’nin ilk engelli belediye başkanı: İki kolu da yok; Yüzerek Manş Denizini geçmeye hazırlanıyor…
                 BATUHAN ERUÇAR: Serebral palsili millî yüzücü. Adana da yüzme antrönörü.
                 SARE AYDIN: “Tekerlekli doktor” Doğuştan bedensel engelli. İlkokula 11 yaşında başlamış.Sınıfları ikişer ikişer atlamış; Liseyi ve Gaziosmanpaşa Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni de 1.likle bitirir…
                YUSUF AKGÜN: 6 yaşında elektrik akımına kapıldı. İki kolunu birden kaybetti. Ağzıyla tuttuğu kalemiyle resimler çizer sayısız serge açar.
                 ZÜLEYHA BİNGÖL: 11 yaşında kaza geçirdi. Tekerlerli sandalye ile hayatını sürdürdü. Curling sporuyla tanıştı. Kendisi gibi engellileri tek tek arayıp ikna ederek 2’si kadın 4’ü erkek olan Curling Millî Takımını kurulmasına vesile oldu. 2 çocuklu, ünüversitede  okuyan bir anne…
                 İLKNUR PEDER:İki kolu olmayan bir hanımefendi. Sakatlar Derneği İzmir Şube Başkanı: “Üniversiteyi kazanamazsın!” diyenlere rağmen psikoloji okur. “Çalışamazsın!” diyenlere rağmen psikolog olarak çalışmaya başlar. Bir buçuk ayda iki kez Covid 19’u yenmiş. İşin sırrını; “Koronavirüs ile ilgili sosyal medya ve basın haberlerine hiç bakmadım. Moralimi yüksek tutmaya çalıştım.” Diyerek açıklıyor.
                 TUĞÇE KANRATOĞLU: Serebral palsili bir şâir. İlk, orta, lise ve AÖF üç bölüm mezunu TUĞÇE’CE şiir kitabının şâiri.
                 CEREN  AKKAN: Down sendromlu bir genç kız. Nermin Akkan anne öğretmenin her şeyi: Anneyle birlikte down sendromlu süreci anlattıkları “Cerensiz Olmaz” kitabının ortak yazarı.
                  SÜLEYMAN ÜNLÜER: Görme engelli bir Türkçe öğretmeni; PAÜEğitim Fak. Türkçe Bölümü mezunu; İyi bir satranççı. Görme engelliler futbol takımı oyuncusu.
                  GAMZE SİDEKLİ: Görme engelli  PAÜ Eğitim Fak. Türkçe mezunu öğretmen.
                   İBRAHİM ÇELEBİOĞLU: Denizli İşitme Engelliler Dernek Başkanı: İşaret dilinin yaygınlaşması ve bir ders olarak PAÜ’de eğitim programlarında yer almasının mimarlarından.
                    AZMİ ERMİŞ: Görme engelli bir öğretmen: Öğretmenlik yaparken görme duyudunu kaybeden sonradan görme engelli olan bir öğretmen: Altı Nokta Körler Derneğinin Denizli’de uzun yıllar dernek başkanı. TSM ve THM’de korist. Şimdilerde bağlama öğrenme sürecinde. Meclis üyesi ve Milletvekili adayı.
                 AMPUTE MİLLÎ TAKIMI: Bedensel engelli futbolculardan oluşan futbol millî takımımız. 2017’de Avrupa şampiyonu;  2018’de Dünya 2.si olurlar.          
                 Sakıp SABANCI’nın oğlu METİN; Dünyalık ömrünü bir engelli olarak yaşadı gitti.
                  Vehbi KOÇ’ın kızı SUNA KIRAÇ bir iş kadınıyken yakalndığı MS hastalığı ile son yıllarını yatağa bağımlı olarak yaşayarak geçiren bir engelli olarak geçti dünyamızda. Geride ne kaldı derseniz insanlık için “Ömrümden Uzun İdeallerim Var” kitabı kaldı.
                 Terör operasyonlarında adını bilmediğimiz nice vatan evladı farklı engelleriyle srdürmektedirler hayatlarını.
Trafik kazaları sonucunda gelen engelleri yaşayanlar biliyor. Ya sigara ve kötü alışkanlıklardan dolayıbağımlı olup da hayatı normal ve sağlıklı şekilde yaşama şansına sahip olamayan engelliler… Ya dünyaya annesiz babasız gelen çok yönlü engelliler..
                  Değerli okurlarım…  Hayatın karşısında “Sözün bittiği yerdeyiz!” denir ya!..  Ülke nüfusumuzun %10 unun engelli olduğu düşünülürse seksen beş milyon nüfusta sekiz milyonun üstünde engelli var demektir ülkemizde. O halde sağlıklı olmayı bir ayrıcalık gibi görmeden yaşamları bir şekilde insanlar tarafından giderilmeyen engellerden dolayı kısıtlanan bütün canlar için yaşamlarını kolaylaştıracak önlemler konusunda çalışmalı ve uygulamaya koymalıyız.
                  “Bazen, bin nasihatten bir musibet iyidir!” derler ya… Belki de bu Covid 19 virüsünün yaşattığı Pandemi sürecinde top yekun engellenen dünya vatandaşları, normal zamanlarda da engellerle yaşama zorunda olan engelli canların yaşamlarını kolaylaştıracak önlemler alma konusunda iş birliğine gider…
                   Sevgiyle…